Over ons/onze reis

16 augustus 2010.

We wachten' geduldig' tot de bus komt, vangen wat vliegen die hier super sloom zijn en wassen onze voeten bij de waterval. Als de bus komt stappen er wederom zo'n 10 passagiers in. Twee mannen hebben een hike achter de rug van 5 dagen. Het zijn Vietnamveteranen en we vragen ze het hemd van het lijf en luisteren met open mond naar hun verhalen. Ze kwamen ze deze keer tussen een moederbeer en haar cubs in en de moeder stelde zich offensief op terwijl de cubs in een boom klommen en hen nieuwsgierig gade sloegen. De heren maakten dat ze wegkwamen omdat ze al een keer eerder een nare ervaring met een beer gehad hadden. Of ze bearspay mee hadden genomen? Nee, only a gun, but bearspray is better. We besluiten om hen onze bearspray te geven, wij verlaten morgen berengebied en hebben het gelukkig niet hoeven te gebruiken. Het mag sowieso niet mee over de grens naar Canada laat staan in het vliegtuig. Ze zijn er zo blij mee als een kind. De andere twee passagiers zijn lange afstandlopers. Ze lopen de Pacific Crest Trail die loopt van Mexico naar Canada, meer dan 4500 km!!!!!!! Dit is het langste lange afstandpad ter wereld. Tenminste als we Bill Bryson mogen geloven. Zijn boek (terug naar Amerika een lange afstand wandeling door de Appalachen) loopt als rode draad door deze vakantie. Richard leest daar iedere avond uit voor. Voor wie een mooi reisboek wil lezen......dit is hem, met veel humor verteld Bryson over zijn tocht met vriend Kats. Deze mannen echter moeten nog 88 mile en dan hebben ze het helemaal volbracht. Wat een prestatie! Ze zien eruit als zwervers, stinken als een otter en hebben lange baarden. Hun rugzakken zijn vies en versleten en voor hun kleding en schoenen zou je nog geen vijf centen geven. De zoutplekken van het zweten zitten op hun ruggen en hun voeten zijn pikzwart. Vandaag gaan ze naar Stehekin om in de 'bewoonde' wereld wat te eten, te douchen en spullen in te slaan voor het laatste stuk. We zien ze bij de bakker een bord met torenhoge broodjes opeten en moeten stiekem lachen omdat dit zo herkenbaar is als je Bryson's boek gelezen hebt. Ze zullen tot de grens niets meer tegen komen. Later als we bij Karl (onze groenteboer) die onze namen overigens nog uit het hoofd kent, een ranger spreken verteld deze dat dit de eerste zijn die aangekomen zijn vandaag. Ze zijn een half jaar geleden in Mexico begonnen en druppelen dus sinds vandaag hier binnen. 

De tekst hierboven komt uit ons reisverslag van 2010. Op deze dag plantte we een zaadje in Juuls hoofd. Hij heeft dit moment nooit los kunnen laten en verlangde heftig naar het moment dat hij ooit hetzelfde zou doen als deze 2 mannen. In augustus 2021 was het zover. Fenna kookte Juuls moeilijke gesprek al voor tijdens ons wekelijke zwemmen. " Mam, Juul heeft iets belangrijks te vertellen". Ik wist het meteen.....de PCT. Door zijn afgebroken studie (met dank aan de Corona-maatregelingen, maar niet heus) kreeg hij tijd om te gaan lopen. Tijd om na te denken over zijn toekomst. Gesprekken met Juul volgden en Rich en ik kregen er klotsende oksels van. Ons kind alleen, zo lang, zo ver, zo veel gevaren, zo alleen. Al snel bedachten we dat hij dit niet alleen moest gaan doen. Maar ja, wie krijg je zo gek om 4500 km mee te lopen? Weer wat gesprekken (en slapeloze nachten) verder hakten we de knoop door. Rich zou Juul vergezellen op zijn journey. Hun voorbereiding kende veel stressmomenten. Het regelen van een permit om de PCT te mogen lopen verliep snel voor Juul. Hij was in november één van de 35 gelukkige. Richard moest meer geduld uitoefenen. In januari stond de hele vriendengroep van Juul en wij met zijn alle klaar om een van de laatste 15 permits te bemachtigen. Gewapend met 17 laptops gingen we de strijd met de andere wandelaars aan en bemachtigden een permit. Ook het regelen van een visum verliep niet zonder slag of stoot. De wachttijden om naar de ambassade te mogen komen voor een interview duurde een half jaar. In Berlijn ging het het snelste en "hoera' de buit was binnen. Twee visum voor 10 jaar, maar wel met een stempel: religieuze redenen! Doet er niet toe, ze mochten gaan. 

Trainen, trainen en nog eens trainen en zoeken naar lichtgewicht spullen wat de volgende task. De PCT is geen luxe vakantie en je neemt je hele en houwen mee op je rug. Tent, slaapzak, eten, kleding en zelfs een poepschep. Ieder item moest goed en licht zijn. Je kunt niet zomaar terug om iets anders te halen. Veel lezen over de PCT en uitzoekwerk was nodig om deze wandeling tot een succes te maken. 

op 23 april was het dan zo ver.

Fenna en ik bedachten dat we de heren maar eens moesten opzoeken. We kochten tickets en huurden een auto en maakte onze eigen plannen. Halverwege onze vakantie hopen we ze te vinden ergens nabij Lake Tahoe. Daar hebben we een huisje gehuurd en kunnen we 3 dagen van ze genieten. Het plan is om ze eerst een paar uur onder de douche te zetten met flink wat zeep. Want op die lucht van 16 augustus 2010 zitten we niet echt te wachten ;)