Vintage house

Midden in de nacht schrok ik wakker van een telefoontje van Lucielle. Met haar heb ik vorig jaar de docentenopleiding gedaan. Ik vroeg haar via sms wat er aan de hand was, ze weet dat ik in Amerika ben, ik had haar nog gesproken, maar voordat ik haar antwoord las viel ik weer in slaap. Wat Lucielle me had willen vertellen is dat een andere studiegenoot van ons, Jolande, onverwachts overleden was. Ik stond aan de grond genageld. Dat was een enorme schok voor me. Ik had de totale opleiding met haar gedaan en vond haar een fijne collega. Wat triest voor haar, haar man en haar zoon, waar ze zo trots op was.

Even later kwam onze oude HAN-groepsapp tot leven en kreeg ik een telefoontje van een onbekend nummer. Ik nam niet op omdat we op het punt stonden om te vertrekken, bellen op deze manier erg duur is en omdat ik later via WhattsApp terug wilde bellen. We hadden vandaag het leuke vooruitzicht om Richard en Juul te ontmoeten. Daar hadden we zo veel zin in.

We waren net aan het rijden toen mijn broer belde. Hij vertelde dat mijn vader door de zorg gevonden was en onderweg was naar het ziekenhuis. De situatie was zorgelijk. Hij zou onderzoeken krijgen en als hij iets meer wist contact op nemen. Jessie was al op de hoogte gebracht. Dat klonk niet goed. Tijdens het rijden hield Fenna onze telefoons goed in de gaten. Mijn broer belde later terug dat mijn vader een zwaar herseninfarct gehad had. Zijn linkerkant was verlamd en dit zag er erg slecht uit. We spraken telefonisch samen met de arts die ons niet veel positiefs kon vertellen. Een harde klap. Het telefoontje eerder die ochtend was van de zorg.

We belden met Jessie maar de mannen konden we niet bereiken. Later die dag kregen we contact en gaven ze hun ophaallokactie door. Daar vielen we elkaar in de armen, zoveel emoties. We namen een drankje bij de bar en gingen daarna boodschappen halen. Toen konden we in ons huisje. Hier bespraken we wat we met alles gingen doen. Het wat meteen wel duidelijk dat Fenna en ik terug zouden gaan naar Nederland. Ik belde met de alarmcentrale en kwam er niet doorheen. Ik mailde ze en we besloten om te gaan eten en daarna te kijken of er antwoord was van de alarmcentrale. Die reactie was er niet en ook telefonisch kreeg ik ze weer niet te pakken. We waren allemaal kapot van de emoties en deze lange dag en doken ons bed in. Het had zo mooi moeten zijn.

Midden in de nacht kreeg ik een WhattsApp van mijn broer. Hij was weer in het ziekenhuis. Ons pap reageerde wel op pijnprikkels maar verder ook niet. We wisten dat hij ging sterven maar dat kon nog wel even duren. Ik ging weer slapen met de intentie om ochtends de alarmcentrale weer te bellen. Om half 6 belde mijn broer dat mijn vader was overleden. Het was heel snel gegaan.

Op het moment dat ik dit schrijf zijn Fenna en ik in een hotel in Seattle. Morgen vliegen we terug om mijn broer te ondersteunen met het regelen van de uitvaart. Onze laatste dagen waren een mix van herinneringen ophalen, bedenken hoe we de uitvaart willen hebben en het alvast regelen hiervan. Maar natuurlijk was het ook fijn om Richard en Juul te zien en bij te kunnen kletsen. Dat hadden we echt even nodig. Richard en Juul maken de PCT af. De avond voor ons afscheid las ik op de NOS-app dat op het traject waar ze nu zouden gaan lopen flinke branden zijn en 60 pct-wandelaars van het pad afgehaald. Later kreeg ik dit bericht ook nog van een vriendin. Dit is echt een geluk bij een ongeluk anders hadden ze daar nu gelopen. Vandaag hebben Fenna en ik zeker 1 uur door de dikke rook van die branden gereden. Het maakt maar weer eens duidelijk dat je met moeder natuur niet moet spotten.

Voor Fenna en mij stopt het verhaal, stopt onze reis. We vinden het heel erg en hadden het graag anders gezien. Maar (zoals Juul zegt) it is what it is. Onze prioriteiten liggen thuis.

We zijn erg onder de indruk van alle lieve WhattsApps en telefoontjes die we van familie en vrienden hebben gekregen. Iedereen bood hulp aan, dat was zo fijn. Dat deed ons verschrikkelijk goed.

Lieve mensen, lieve bekende en onbekende volgers: het ga jullie goed en geniet van het leven en van elkaar. Meer is er niet......

Liefs Fenna en Yvonne